şarkı
Annemin hastalığını öğrendiğimde 13 yaşındaydım. Şimdi düşününce şu 5 sene o kadar çabuk geçmiş, o kadar çabuk yaşanmış ama acısıyla yaşanmış ki.. O gün büyüdüm. O gün gerçekten acının nasıl bir şey olduğunu anladım. Hayatımda böyle bir şey yaşanmamış olsaydı ya da ben bu hale düşecek kadar kendimi psikolojik olarak salmasaydım her şey farklı olurdu. Sadece kendi adıma konuşmuyorum; ablam, babam, anneannem ama en önemlisi annem yoruldu artık. Bıktık. Öpeyim de geçsin, nane limon kaynatayım da geçsin gibi bir şey değil bu hastalık. Kanser. Başına gelmeyen insanın asla ne denli korkunç bir hastalık olduğunu anlayamayacağı, başına gelenin ise en önce kendi hayatı olmak üzere yakınlarının da hayatını alt üst eden bir canavar. Katil. Benim çocukluğumun, ablamın gençliğinin, babamın mutlu günlerinin, anneannemin rahat olması gereken her saniyesinin, annemin hayatının katili! Daha nasıl anlatırım bilmiyorum. İçimden geçen tüm düşünceler dışa vuramadan donup kalıyor. Ağlayamıyorum, defalarca denememe rağmen bu hissi içimden koparıp atamıyorum. Annemin böylesine acı çekmesine dayanamıyorum artık. O kadar üzgün, o kadar öfkeli ve o kadar bıkkınım ki.. Yine yazamadım, yine istediğim gibi olmadı hiçbir cümle. Çünkü inan yetmiyor hiçbiri aklımdan geçen bir kelimenin anlatmak istediklerine.
Bir okul ve dershane gününe tahammül edecek sabrım kalmadı. Her gün gördüğüm o çirkin yüzlere gülümsemekten, insanlara derdimi anlatmaya çalışmaktan tiksindim. Herkes düşman, herkes düşman bana! Nefret ediyorum, herkesten herkesten her şeyden! Konuşmaktan, dinlemekten, yemek yemekten, giyinmekten, internetten, müziklerden, çevremden, evimden sıkıldım. Bazen içim dışıma çıkana kadar ağlamak, önüme gelen her şeyi yakıp yıkmak istiyorum.
Bu sene her şey tahmin ettiğim gibi ya da tahmin ettiğim için her şey böyle.
Bu sene adeta tatsız tuzsuz bir domates.
05.12.2013
-03.01.2014 annemi kaybettim.-
