Mutlu Olmak Yok

Evde değilim, teyzemlerde kalıyorum.
Kitaplarımı kıyafetlerimi oraya taşıyorum, kuzenimin yatağında yatıyorum.
Annem yine İstanbul'da bu sefer hastanede yatıyor. ( Kemoterapi gördüğü için, mikrop kapmasın falan diye bi de ateşi çok yüksekti enfeksiyon mu ne kapmış. )
Ve ben bunu cuma günü öğreniyorum, tam da mutlu mutlu eve giderim açarım bilgisayarımı havasındayken.
Kuzenimle didişip duruyorum.
Onlarda kalmak istemiyorum çünkü amcam ve diğer erkek kuzenimle aynı evi paylaşmaktan hoşnut değilim. ( Evet amcam ve teyzem evli. )
Tüm bunları ablamla paylaşınca bencil oluyorum. Ablamın cevabı aynen şu; " Biz burda neyle uğraşıyoruz senin düşündüğün şeye bak."
Ben sandıkları kadar güçlü değilim ki, bilmiyorlar.
Ayrıca teyzemlerde internet yok. ( Erkek kuzenim sınava hazırlanıyor, ondan. )
Bu satırları yarın okul olduğu için formaları almaya geldiğim evimden yazıyorum, birazdan amcam almaya gelecek bizi.
Ve tüm bunlar ne zamana kadar sürecek bilmiyorum.
Annemler ne zaman gelecek belli değil, tedavi ne zaman bitecek belli değil.
Ablam " Biraz sabırlı olmayı öğren." dedi bir mesajında.
Bilmiyor ki ne kadar sabrediyorum aslında, bilmiyor ki bu içimden geçirdiklerimi dışarıya belli etmemek için gösterdiğim çabayı.
Kimse sormuyor zaten nasılsın, iyisin. ( Kimseden kastım o yakın dediğim arkadaşlarım. )
Ben sadece yaşıtlarım gibi olmak istiyorum.
Sevgilim olsun ya da birinden hoşlanayım o benden hoşlanmasın. Bunları dert etsem?
Ama olmuyor, tabii halime şükrediyorum. Her zaman kendimden kötüleri göz önünde bulunduruyorum.
Çevremde o kadar çok gülüşen ergen var ki onlar imkansız kılıyor mutlu olmamı.
Suratlarına baktığımda ne yaşadıkiler ki diyorum ve hayatın adaletsizliğini suçluyorum.
Fakat hayatta her zaman mutluyum ya da her zaman mutsuzum diye bir kavram yok, bu biraz rahatlatıyor beni.
Ben gülüşürken bu sefer onlar dert çeker diyorum. ( Tanrı kimsenin başına vermesin, istemem. )
Şimdilik mutluluk bana yok, mutlu olmak yok.
Gerisi belirsiz.

Sırrı Arayış

Bazı zamanlar,

Kendimi düşünmekten alamıyorum

Tek bir soru var aklımda

Mutluluğun sırrı neydi?

Bir kız var uzaklarda

İstedikleri, yapmaya çalıştıklarından çok

Aşmaya çalıştığı duvarlar

Unutmaya çalıştığı acılar var hayatında

Oysa yorgun, kırgın ve bunlara karşı çok narin

Evet, bir kız var uzaklarda

İçinde, kelimelere dökemediği korkuları var

Yalnızlığı, kendinden büyük

Ve dünyası, zeytin karası

O kızdır ki ağlayan

Sınırlarını zoralayan durumları var

Ve sahip, sevgi dışındaki her şeye

Hayran, bunlarla yaşamayı becerebilenlere

O kız gitmek istiyor

Kurulu düzenini bırakıp gitmek

Düşünmek belki de benimle

Tek bir soru

Mutluluğun sırrı neydi?

Belki mutluluk,

Yen başlangıçlarda

Karşılıklı aşklarda

Yaşamayı sevebilmekte.

Bilmezler ki insan sevgi görmezse sevemez

Bilmezler ki hayat kolay değil

Ve kimse bilmez bu sırrı.

Bir kız var uzaklarda

Biz saklıyoruz belki de bu sırrı

Buna rağmen çok ağlıyoruz

Bildiğimiz halde bazı şeyleri

Kusamıyoruz kimseye

Belki de çok bilmek iyi değil

Çok söylemek gerçekleri

Yalnızlığını vurmak sürekli yüzüne

İnsan alışmalı her şeye rağmen

Yaşamalı, sevmeli ve

Araştırmalı bu sırrı..