Aşk mı bu?

Her şeyin güzel olduğu zamanlarımızı düşünüyorum. İlk tanıştığımız günü hatırlıyor musun? Sen hep çekingendin, bense sanki yerin dibindeydim yanında. Utanıyordum ve karnımda kıpırdanan şeyler... Adını aşk koyduk sonra.
Ben hep duygularımın karşılıklı olduğunu düşündüm seni severken. Ben seni severken, sen sustun. Yanında olmak bana güven verirdi. Omzuna koymak başımı. Sanki tüm dünya benimmişçesine bir his vardı içimde. İstediğim her şey benimmiş.. İnsanlar yokmuş... Sadece sen ve ben varmışız...
Sürekli resimlerine bakardım senin. Yatmadan önce düşündüğümde seni daha net hayal edebilmek için. Sevilen insanların görünüşü hep unutulurmuş.. Ben unutmadım... Saksafon şeklinde bir kolyen vardı, küçük küçücüktü. Sana baktığımda ilk dikkatimi çeken oydu. Sonra gözlerin.. Bakışların.. Sonra hep yanında taşıdığın kitapların. Bana ordan sözler okurdun, daha çok severdim seni.. Saçlarıma dokunurdun, gıdıklanırdım. Beni ne kadar seviyorsun dediğimde kollarını açardın açabildiğin kadar, beni sarıp sarmalardın. Ne güzel de kokardın...
Şimdi düşünüyorum da hissettiklerimi bir daha hissedemem başka birinde. O içtenlikle söyleyemem sevdiğimi ve o koku bana hoş gelmez başka bir tende.
Seni sadece sevmedim. Sen bendin, ben sendim. Ya da ben öyle varsaydım.
Ben hep duygularımın karşılıklı olduğunu düşündüm, sense sadece sevdin beni. Ya da ben öyle varsaydım.
Unutmuşum.. Bazen daha kolay gelir seni seviyorum demek nefret etmekten..
Ben kolay yolu seçtim.
Seni sevdim.